ผมชื่อหวัง

หวัง

            บอกให้ถอดใจ แต่ยังให้ความหวัง ผมถามจริงเถอะ ทำไปเพื่ออะไร

ผมบอกรักกับเขาเพราะคิดว่าใจเราตรงกันแต่หาใช่ไม่เขาบอกว่าคิดกับผมได้แค่ฐานะเพื่อน ผมกลับมาบ้านพร้อมความเฟลที่ติดมาด้วยและความกังวลเรื่องพรุ่งนี้ว่า เราจะยังเป็นเพื่อนกันได้รึเปล่า

วันรุ่งขึ้นผมอยากตื่นสายๆจะได้ไม่พบหน้าเขาติดตรงงานเช้าที่เร่งด่วนทำให้ผมต้องไปเร็วกว่าปกติเกือบๆครึ่งชั่วโมง วันนี้เป็นวันที่ตื่นเต้นมากกว่าเปิดเรียนวันแรกซะอีก เพราะผมยังไม่รู้เลยว่าเราจะคุยกันได้ปกติรึป่าว แต่ผมคิดไม่ทันไร เขาก็เดินเข้ามาทักตามปกติแต่พิเศษและช้ำใจมากกว่านั้นคงเป็นการที่เขาควงใครบ้างคนมา แพรไหมหญิงสาวที่ดีทั้งหน้าตา ฐานะ และผลการเรียน

     ไปคุยกันตอนไหน? หรือจะซุ้มคบกันมานานแล้ว ผมนั่งคิดกับตัวเองซักพัก เขาก็เปิดบทสนทนาคุยสัพเพเหระเรื่องปกติเหมือนที่คุยกันทุกเช้าเฉกเช่นเรื่องเมื่อวานมันเป็นความฝันที่ไม่มีจริงหรือเขาอาจจะลืมไปแล้ว ว่าเพื่อนคนนี้ก็ยังมีหัวใจดวงน้อยๆที่อ่อนแอเพราะเขาที่ขยี้มันจนแหลก แต่มันก็เบาใจไปได้อีกเพราะ เราสองคนยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ทั้งที่ใครอีกคนอาจจะยังคิดไม่ซื่ออยู่ตาม

#ผมชื่อหวัง